Manera.az çağdaş türk poeziyasının ünlü ismi Tuğrul Tanyolun şeirlərini təqdim edir:

Noyabr sərxoşluğu

Yarpaqlar
ağaclarını tökürlər,
saçları bir qadını...
Bir adam
masaya tökür duyğularını.
Qədəhinə tökür məni içkim.

Yoxsa belə deyilmi?
Noyabrdı, bəli!
Ağaclar tökürlər yarpaqlarını,
Bir qadın oturmuş qarşı pəncərədə,
tökür sarı saçlarını...
Noyabrda bir adam
ala bildiyinə sərxoş kimi,
Axtarır masada duyğularını,
çoxdan bəri itirdiyi itkini.

Mənsə oturub dinləyirəm onu,
Noyabr ötüb keçir...
Həm gecikmişəm evə,
Həm də bilirəm,
Su qatıblar içkimə.

Çöldə noyabrdı...
Yarpaqlar
bir ağacı yavaş-yavaş
töküb qurtardılar.
Pəncərədəki qadın
çoxdan çəkib pərdəsini
və adam
bir vuruşla parçaladı
güzgüdəki meyxanəsini.

Mənsə,
Son siqaretimi yandırıb
qarışdım küçələrə.
Noyabrı, məni və yarpaqları süpürən
xırçın küləklərə.

Yarpaqlar bir uzaq gecəni
qızılı rəngə boyamağa getdilər.
Qadının sarı saçları
bilmirəm bu anda kimin qoynunu bəzəyir...
Və noyabrdakı adam
sərxoşluğunu içkisinə qatıb,
Son nəfəsini bir qurtumla içir.

Mənsə,
yarpaqsız, qadınsız
və yalnız
bir axşamı töküb ürəyimə
səhərə kimi
küləkdə gəzəcəyəm...
Bəlkə, gün doğarkən
limanda
dənizi yalnızlığımla kirləndirib
bir qağayı tutacağam ovuclarımda,
heç kim tanımayacaq məni.

Sən əlimdən tutanda

Sən əlimdən tutanda
Dəniz basardı içimi...
Sən əlimdən tutanda, ürəyim
Yaşıl yosunlara ilişib qalıb günlərlə
Axıntılarının ardınca getmək istərdi.

Günlərlə,
Bəbəklərini alışdıran o gizli alovun qaynağını
soruşardım özümdən.
Gecələr boyunca yolumu azardım
yolsuz və aşılmaz təpələrdə.
Sonra işıqlar sönər,
sonra ulduzlar düşərdi içimdəki sərin göllərə.
Sən əlimdən tutanda
mən idimmi,
yoxsa bir başqası yeriyən səninlə...
Dalğaları və rüzgarları tapdamadan yeriyən.

Sən əlimdən tutanda
Bir mavilik çökərdi gözlərimə...
Sonra bütün dənizlər çəkilər,
Bir meşə uğultularla sarsılar,
Bir göyərçin sürüsü havalanardı,
Qış bürümüş ürəyimdən...
Sən tutanda əllərimdən
Bağçanın bəyaz daşlarına tökülərdi
Qızılı yarpaqları bir çinarın.
Və mən günlərlə
O yarpaqlara bürünüb ölmək istərdim.

Pərdələri açıq qalmış köhnə evlər kimiydik,
Küləkdə yellənən, havalı və ürkək.
Sən əlimdən tutanda
Qayaları dəlib çıxardı bir çiçək.

Sən əlimdən tutanda
Yolçuluq basardı içimi,
Kül rəngi buludlarda qalardım günlərlə...

Xatırlama

Hər şeir bir az yalanla başlar,
Və hər şeir bir az ölümdür.
Beləcə, bir-bir sürüyürəm daşlarımı,
Nə qaldısa cibimdə...
Və ən son əsgərim ölənə kimi
Heç bir müharibə uduzulmayıb.

Sizə heç baxılmamış güzgülər gətirə bilərəm,
Alıb özünüzə baxarsınız, çünki həmişə dönükdür üzünüz.
Sən, gecəni alnında soyudan gülünc və zavallı insan,
Baxma lampaların yalançı aydınlığına.
İndi hansı qapını açsan
Orada ölüm,
bir ruh kimi gözləməkdədir.

Orada durdum,
Və əyib başımı dizlərinə toxundum,
Başım bir qış qədər ağır,
Baxdım ki, hər yanda daş,
Və yalnızca daş var...
(Dizlərin başımı vurmaq üçün bir daş divar).
Unutma, hər şeir bir az yalanla başlar,
Və onsuz da
Bir məzar daşından başqa nədir ki ölü?

Baş verməmiş intiharlar daşıyırıq cibimizdə,
Əlimizdə gülünc və qəzəbli bir qəhrəman surəti,
Döyülmüş, açılmış və bağlanmış qapıları döyürük...
Saatlarımızı hey səhv vaxtlara qururuq,
(bu səbəbdən də, aramızda hey qandalsız canilər dolaşır).

Beləcə, iki addım daha atıram,
Artıq deyiləsi heç bir sözüm qalmayıb dilimdə,
(Nə də sizə verəcək əlyazması, bir sivilizasiyanın
Gizli saraylarından bu günədək qalmış bir parça mis).
İçimdə qar kimi keçilməz xatirələr,
Və hər şeir bir az ölüm,
O vaxt ki, bir-bir çəkilib gedincə dostlar.

Hər şeir bir az yalanla başlar,
Varlığın və yoxluğun əkiz yalnızlığında...

Ey sən!
Hər oyuna dəyişək soyunan zavallı insan,
Arada
doğru addımla yeriyib
Oğru xəyallar qurmaqdan əl çək,
Çıx artıq sıradan!

Türkiyə Türkcəsindən uyğunlaşdıran: Həyat ŞəmiБесплатные шаблоны для 10.5Forex Портал для чайников