Manera.az tanınmış şair Dayandur Sevginin şeirlərini təqdim edir:

Keçir

Yolun gözlədiyim baharım, yazım,
Dolanıb yüz ilin qışından keçir.
Dərdindən Məcnuna döndüyüm qızın,
Eşqi bir üzüyün qaşından keçir.

Asılıb sinəmdən qara daş kimi,
Mənə doğmalaşıb dərd qardaş kimi,
Başımın üstündən sevinc quş kimi,
Kədər gözlərimin yaşından keçir.

Nə idi yazdığın bu yazı mənə,
Ay Allah, göstərdin hər üzü mənə,
Sənin göndərdiyin ruzi mənə,
Ağzı qanlı qurdun dişindən keçir.

İlahi tək sənsən, tək sən əlacım,
Səndən qeyri kimim var ki, əl açım,
Bir tikə çörəyim, nəfim, qazancım,
Dağların çınqıllı daşından keçir.

Əlimin qabarı, alnımın təri,
Halal çörəyimdir illərdən bəri,
Bütün bu dünyanın qəmi, kədəri,
Dayandur Sevginin başından keçir.


***
Mən dəvəsi ölmüş ərəbəm, gözəl,
İnan ki, dözərəm nə cəza versən.
Rəssam deyiləm rəsmini çəkəm,
Nazını çəkərəm icazə versən.

Ağarıb saçlarım olubdur dən-dən,
Başımın üstünü alıb duman, çən,
Dünyanın xoşbəxti mən olaram, mən,
Vüsal vədəsini bu yaza versən.

Köməyə çağırıb şahlar-şahını,
Xeyirə açaram hər sabahını,
Allah bağışlamaz, bax, günahını,
Dayandur Sevgini güdaza versən.

Dünyadı

Qatıb qabağına qovur illəri,
Bircə an dayanmır ömrün kəhəri,
Hardasa ağappaq, aydın dan yeri,
Hardasa qaranlıq, gecə dünyadı.

Dərdlinin çiynində bir ağır yükdür,
Dərdsizə görünməz bir zərif tükdür,
Kiməsə dəvədən, fildən böyükdür,
Kiminsə gözündə cücə dünyadı.

Dayandur, incimə taledən, baxtdan,
Allah da bezardı heç nədən, yoxdan,
Ayıra bilmirəm haqqı nahaqdan,
Bilmirəm bu dünya necə dünyadı.

Ayrılaq

Yetişibsə ayrılığın məqamı,
Son sözünü de ki, bilim ayrılaq.
Öldürürsən, özün öldür sən məni,
Yetirməmiş özün ölüm, ayrılaq.

Seyr etsəm də üzündəki xalını,
Dadmamışam dodağının balını,
Mən bilmirəm ayrılmağın yolunu,
Bilirsənsə öyrət, gülüm ayrılaq.

Haqq gəzdikcə haqq əyibdi Sevgini,
Ac qurd kimi dərd yeyibdi Sevgini,
Yoxsa fələk az döyübdü Sevgini?
Bir az da sən eylə zülüm, ayrılaq.

Qaldır kirpiyini

Hicranı zəhər tək içirtmə mənə,
Bir azca vüsal qat, bal eylə barı.
Apar gözlərimi sənsiz olunca,
Yaraşsa, üzünə xal eylə barı.

Mənə həsrət verib ömür boyunca,
Günaha batırma özünü bunca,
Qara gözlərinə baxım doyunca,
Qaldır kipriyini, yol eylə barı.

Göynəyir könlümün sarı göynəyi,
Təbib ol əlinlə sarı göynəyi,
Dəyişmə əynindən sarı köynəyi,
Dəyişsən, başında şal eylə barı.

Bircə yol sözümə can deməsən də,
Bu eşqin odunda yan, deməsən də,
Başıma tac qoyub, xan deməsən də,
Dayadur Sevgini qul eylə barı.

Məni

Bahar yağışıtək yağ sinəm üstə,
Bir coşub çağlayan çay elə məni.
Başımın üstündə yanan günəş ol,
Ayağın altında Ay elə məni.

Nə olar salanda dərd mənə meyli,
Mən ki, olmamışam dərddən gileyli,
Yerişdə Əsli ol, duruşda Leyli,
Məcnuna, Kərəmə tay eylə məni.

Sevginəm, bir dağam, duman çənim ol,
Həsrətə hədə gəl, dərdə qənim ol,
Ya sev varlığınla, təkcə mənim ol,
Ya da Əzrayıla pay eylə məni.


* * *
Şeytan əməlidi bu gözəlliyin,
Tanrı axıtmazdı belə qanları.
Qara kirpiklərin xilas eyləməz,
Dərya gözlərində boğulanları.

Kövrəlsən, gözündən bir damcı düşsə,
Silməyə hər cibdən bir yaylıq çıxar.
Sən tutub gedərsən vüsal yolunu,
Nədənsə qarşına ayrılıq çıxar.

Sonuncu nəğməsin oxuyan qu da,
Son dəfə ürəkdən dinmək istəyir.
Sənin göz yaşından sellənən suda,
Kimdi o, bəxtəvər çimmək istəyir.

Mən hardan biləydim

Sən yuva qurandan ürəyim dincdi,
Adından utanıb qəm dolmayıb, qız.
Deyirəm nə yaxşı adın Sevincdi,
Mənə divan tutan dərd olmayıb, qız.

Qəm kədər yeridi yatdım eləcə,
Düşündüm sevginlə sağalar yaram.
Adınla başımı qatdım eləcə,
Vaxtım olmadı ki, sevinc axtaram.

Gözümü aldatdı ad yaraşığı,
İçində gizlənən söz bəlli oldu.
Sönəndə qəlbimdə ümid işığı,
Adının “Sevinci” təsəllim oldu.

Bilmədim necədir dadı sevincin,
Talehin zərbəsi yaman sərt imiş.
Mən hardan biləydim adı “Sevinc”in,
Özü kədər imiş, özü dərd imiş.

Adamı

İlahi, nə imiş dünya dediyin,
Didib, parçalayır adam, adamı.
Öz adı adamlar göylə əlləşir,
Yerisə yandırır adam, adamı.

Tac əhli olmayan bil, taca çatmaz,
Min bir hikmət söylə, söz aca çatmaz,
Hər saya gələnlər sayğaca çatmaz,
Var çeviz adamı, badam adamı.

Bir azca sevinc ver gülüm, İlahi,
Tanınsın közümlə, külüm, İlahi,
Elə adiləşib ölüm, İlahi,
Daha qorxutmyır edam adamı.

Olmayıb heç zaman ehtiyacları,
Harınlar anlamaz qarnı acları,
İndi muzeylikdir dar ağacları,
İndi sözdən asır adam, adamı.

Nə günüm bir gündür, nə gecəm gecə,
Verdiyin dərdlərə dözüm mən necə,
Gərək qız qalaydı “Həvva” eləcə,
Gərək əkməyəydi “Adəm” adamı.

---

---