MANERA.AZ Rəfail Tağızadənin şeirlərini təqdim edir.

Boş şəhər

Bu şəhər, küçələr yenə də bomboş...
Yorğun ayağını sürüyür səki.
Süpürür şəhərdən xatirələri
Saralıb tökülən yarpaqlar təki.

Bu şəhər, küçələr yenə də bomboş...
Daha inanmıram bu şəhər dola.
Bu doğma şəhərdə qəribəm, Allah,
Məni də özüylə aparan ola...

Bu şəhər, küçələr yenə də bomboş...
Qaçıb bu şəhərin əlvan bənizi.
Dənizə uzanan küçələriylə
Bu şəhər boğmağa aparır bizi.

Gecənin sükutu

İşıqları o sönməyən tək evin
pəncərəsin bir göyərçin döyəcək,
dimdiyində gətirdiyi məktubun
hər sözündən sənin ətrin gələcək.

O ətirdən yuxu qalmaz gecədə.
O gecəni xatirələr alacaq.
O gecənin sükutunu pozacaq
adam gəlib düz önündə duracaq.

Gözlərinə dikiləcək iki göz.
Gözlərində o gözlərin öpüşü.
Lal divarlar yaddaşına köçürər,
pərdələrin izlədiyi görüşü.

Bu gecəyə lap ömrünü verərsən.
Yalvararsan qaranlığa ilk kərə.
Bir ismarış göndərərsən Günəşə:
“Nə olar, səhər sən yuxula, yat” − deyə.

Pəncərə dərdim

Pəncərə, sən mənə dilini öyrət.
Bilim dərdlərinin dərinliyini.
Bilim içdən-içə nə çəkdiyini.
Bilim, açılanda sevinirsənmi,
Bilim bağlananda sən küsürsənmi?
Yaddaş şüşələrin nə deyir sənə,
Gecə sükutunda, gündüz səsində,
Ayların, illərin lal nəfəsində.

Bəs nədən narazı qalmısan belə?
Üzünü tər basıb…
Nə olub yenə?
Evdəmi, çöldəmi nəsə görmüsən?
Yoxsa, ağlayırsan bu axşamçağı?
Hardandı üzündə, söylə göz yaşı?
Əlimin sığalı azalıb, bəlkə,
Baxışım köksündə daralıb, bəlkə?
De, kövrək qəlbini üşütdüm, bəlkə?
Hələ də dilini bilmədiyimdən
Narahat qalmışam özüm-özümdən.

Günlərlə, aylarla qoyub gedirəm,
Bəzən də bir gündə gör neçə kərə
Açıb bağlayıram, yorub gedirəm.
Yorulsan bir səs sal, ... sındır şüşəni.
İtsin qoy mən adlı yaddaşın sənin,
Ağlasın laqeyd yad daşın sənin.
Sən mənə pəncərə dilini öyrət.
Bilim çəkdiyini, çəkdirdiyimi.
Sən mənim xatirə yaddaşımsan, bil.
Əgər xatirinə dəysəm, incisən,
Məni yaddaşından birdəfəlik sil.
21.02.2025

Könlüm göy sevdasında

Doyub gündüzlərin çılpaqlığından
gecənin eşqiylə yoğrulacağam,
məni qanadına alan buludlar,
o bəyaz qoynunda doğulacağam.

Mənim ayaqlarım uçur bu yerdən,
bu yer, yer olmadı, yuva olmadı,
içində yatmadım, qapı açmadım
qaralan komalar oba olmadı.

Mənim qulağımda çay şırıltısı,
mənim qulağımda səma səsi var,
tutub əllərimdən məni aparan
segahın bir həzin, xoş nəfəsi var.

Düşər gözlərimə Ay işartısı,
göy ağ buludunu üstümə sərər,
ruhum bu gecənin qanadlarından
könlümə, köksümə xəyallar səpər.


* * *
Sevdik bu dünyanın nazını sevdik,
çoxuna gözləyib, azını sevdik.
Payıza dözmədik, yazını sevdik.
Bu ömrün qışını kim sevəcək, kim?!

Hələ sevgilərin quraçağı var,
hələ istəklərin alaçağı var.
Bu yerdən, bu göydən, ... doğmadan, yaddan,
hələ könüllərin umacağı var.

Gecələr qurtarmır…, gündüzüm gəlmir,
hənirtim səs salır, nəfəsim gəlmir.
Çönüb boylanıram dünənlərimə
çox şeyə əvvəlki həvəsim gəlmir.

Daha əllərim də üzülüb düşür,
uçur xəzan kimi hər əsən mehlə.
Baharın gül üzlü təzə qöncəsi
hər gün səhər-səhər bəzənir şehlə.

Sevdik bu dünyanın nazını sevdik,
çoxuna gözləyib, azını sevdik.
Payıza dözmədik, yazını sevdik.
Bu ömrün qışını kim sevəcək, kim?!

Güllə səsi gəlir yerin altından

Bu gedişin, zamanın... qəmi var, ağrısı var,
içində naləsi var, dərdi var, yanğısı var.
Körpələr boylanır təpə qəbirdən,
körpələr boylanır qəbir qucaqdan,
körpələr boylanır qan quyusundan.
Bir körpə anasın axtarır hələ
açılan güllənin alovlarında.
Bir gözdə analar güllələndilər,
bir gözdə ataya uçdu güllələr.
Güllələr körpənin son oyuncağı,
güllələr körpənin son dayanacağı.
Körpənin torpaqlı tər sinəsində
sevdiyi qırmızı lalə böyüyür,
üstündə bir qara güllə yarası.
Günahsız körpələr, məsum körpələr
körpə paylarını yaşamadılar,
körpə çağlarını yaşamadılar,
körpə adlarını daşımadılar.
Yarımçıq qoyulan ömür payıyla,
üzündə o donmuş sevinc halıyla,
bir körpə dolaşır, bir körpə gəzir
Qanlı Xocalının gecələrini,
Kərkükün, Mosulun...
Hələb, Kabulun,
köhnə Varşavanın...
Bağdad, Dəməşqin,
Kiyevlə Qəzzanın
sevincsiz, uşaqsız küçələrini.
Ötür, illər ötür, zaman dəyişir,
səndə də, məndə də güman dəyişir...

Axşamın birində, günün birində
bu qara dünyada, yalan dünyada
kor fələk dolanan məkan dəyişir.
Baxışlar dəyişmir, sükan dəyişir.
Naqisin xisləti dəyişmir hələ,
nifrətlər sevinclə bölüşmür hələ,
körpə gülüşləri öpüşmür hələ.
Təmiz bildiyimiz o, boz səmadan
mərmilər tökülür, bombalar yağır
körpə evlərinə, uşaqlı evə.

Güllə səsi gəlir yerin altından...
Güllə səsi gəlir oyuncaqlardan...

Tural Adışirinin təqdimatında..